Sportowe urazy

Jedną z najczęstszych kontuzji w sporcie zawodowym jest skręcenie stawu skokowego. Najczęściej dotyczy to dyscyplin takich jak siatkówka, zmagają się z nim jednak również piłkarze, lekkoatleci czy osoby zajmujące się profesjonalnie tańcem. Skręcenie stawu skokowego jest bezpośrednią pochodną nieprawidłowego ustawienia stopy oraz nieprawidłowej kondycji mięśni. Najczęściej powstaje wskutek nieprawidłowego zeskoku czy też złego ustawienia stopy, doprowadzającego do skręcenia i przerwania struktury stawu i więzadeł. Kontuzji towarzyszy z reguły silny ból opisywany przez sportowców częstokroć jako uczucie rozdzierania, ucisk, opuchlizna, a także charakterystyczny trzask.

Skręcenie stawu skokowego jest kontuzją o różnym stopniu nasilenia.

I stopień skręcenia stawu skokowego to naciągnięcie więzadeł, nie prowadzące jednak do ich przerwania i uszkodzenia. Towarzyszy temu zwykle obrzęk, sportowcy zmagający się z tą dolegliwością uskarżają się również na niestabilność i kłopoty z mechanicznym funkcjonowaniem kończyny. Pojawia się obrzęk i ból w trakcie prób chodzenia, osoba kontuzjowana jest jednak zdolna do przenoszenia masy ciała.

W przypadku II stopnia skręcenia stawu skokowego więzadła zostają naderwane. Ich częściowe uszkodzenie prowadzi utraty ruchomości kończyny, czemu towarzyszy niestabilność nogi, obrzęk, ból przy przemieszczeniu oraz często występujące krwiaki.

W skręceniu stawu skokowego III, najpoważniejszego stopnia, obserwuje się całkowite zerwanie więzadeł, bardzo duży obrzęk i niestabilność nogi oraz niemożność przeniesienia ciężaru ciała na kontuzjowaną kończynę.

Skręcenie stawu skokowego w swej najostrzejszej formie jest bardzo skomplikowanym urazem, a od właściwego postępowania w tym przypadku zależy dalsza przyszłość zawodowa siatkarza. Kluczowe jest zatem pierwsze rozpoznanie i określenie rozległości odniesionej kontuzji. Ważną informacją jest wygląd samej kontuzjowanej kończyny. Im większy obszar zajmują krwawe wybroczyny i opuchlizna, tym poważniejszy uraz. O ciężkim skręceniu stawu skokowego świadczy też trudność w przemieszczaniu się, nawet na dystansie kilku metrów, niemożliwe jest także przeniesienie ciężaru ciała na palce.

Ogólnie przyjętą zasadą działania w przypadku skręcenia stawu skokowego jest zasada określana skrótem PRICE. Nazwa metody utworzona została z początkowych liter słów określających pięć najważniejszych działań: ochronę (protect), odpoczynek (rest), lód (ice), ucisk (compression) oraz uniesienie kończyny (elevation). Najważniejszy jest odpowiedni ucisk, gdyż – wsparty chłodzeniem kontuzjowanego miejsca oraz uniesieniem kończyny – jest kluczowy dla zmniejszenia krwawienia i obrzęku.

Pełna rehabilitacja w przypadku skręcenia trwa – w zależności od skomplikowania kontuzji – od ok. miesiąca do pół roku. Na etapie ćwiczeń umożliwiających powrót do treningów w pełnym zakresie stosować należy taping oraz wprowadzać aktywności, mające za zadanie poprawić stabilizację kończyny w stawach oraz prawidłowe funkcjonowanie i elastyczność mięśni.